Brieven aan een begraafplaats Begin jaren 90. Het Westen heeft de geschiedenis gewonnen en Europa bouwt zijn legers af. In een Limburgs bos opent de Duitse oorlogsgravendienst een jeugdhuis naast de grootste rustplaats van Wehrmachtsoldaten en SS’ers in West-Europa: veertigduizend man (en een paar dozijn vrouwen). De toekomst ontmoet er het verleden, de levenden de doden, opdat er lessen getrokken worden en er nooit meer oorlog komt. Dertig jaar later koppen de kranten dat het Europese vredesdividend is opgesoupeerd. Het jeugdhuis wordt opgedoekt. De laatste medewerker neemt zijn vragen mee naar huis – op de begraafplaats zullen ze niet meer worden gesteld. Heeft ons vrijgevochten Ik van vandaag niets meer te vrezen van het staalharde Wir van nazi-Duitsland? Of was de Volksgemeinschaft minder homogeen dan we denken en is ons 21ste-eeuwse ikje niet zo’n uniek eiland in de geschiedenis als we graag geloven?