Het Blauwe Hert is een beeldrijke, humoristische en filosofische jeugdvoorstelling waarin twee kinderen, achtergelaten in het bos, op zoek gaan naar het mythische blauwe hert. Tijdens hun tocht ontmoeten ze wonderlijke figuren — een kangoeroejager, een spoorlezer, een verloren man en zelfs een kabouter — personages die hen uitnodigen om te blijven spelen, hopen en geloven.

Onder de lichte toon schuilt een zacht maar wezenlijk thema: hoe fantasie een beschermende kracht kan zijn en hoe spel ruimte maakt voor verwerking, zonder het expliciet te benoemen. De vader creëert — in vermomming en verbeelding — een wereld waarin zijn kinderen kunnen blijven dromen, zodat gemis van een geliefde persoon die er niet meer is, niet het laatste woord krijgt.

Terwijl werkelijkheid en verbeelding in elkaar overvloeien, ontdekken de kinderen dat sommige zoektochten niet gaan over vinden, maar over blijven voelen. Het bos blijkt geen plek om te verdwalen, maar om niet verloren te gaan in verdriet: een liefdevol verhaal over fantasie als kompas, troost en nalatenschap.